Story for Brevet Atalantis

Brevet Αταλάντης 300 χλμ.
Το χαρακτηρίζουν εύκολο και γρήγορο και από την αρχή όλοι δείχνουν τις προθέσεις τους. Όλοι εξαφανίζονται! Μοναχικός καουμπόης, δεν μου αρέσει να "γκρουπάρομαι" προτιμώ να πηγαίνω στον ρυθμό μου και να σταματάω όποτε θέλω, οπότε μένω τελευταίος. Θεωρώ κατόρθωμα να τελειώσω κάποιο μπρεβέ, έτσι δεν με ενδιαφέρει ο χρόνος που θα κάνω. Στο πήγαινε με προσπερνάνε δύο καθυστερημένοι, με προσκαλούνε να πάω παρέα τους, τους ακολουθώ για λίγο, παίρνουμε λάθος δρόμο, επανερχόμαστε και τους χάνω. Πριν την Αλίαρτο με φτάνουν άλλοι δύο και με προσκαλούν να πάμε μαζί και φτάνουμε στον Ορχομενό. Τους ευχαριστώ που με "τράβηξαν" για λίγο. Στο ανέβασμα για Κυρτώνη το ρίχνω στο δίαθλο, εναλλαγή ποδήλατο με περπάτημα! Κάτι τσοπανόσκυλα, έξω από μια στάνη μου πιάνουν την κουβέντα, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε και άντε γεια με ελαφρά πηδηματάκια! Στην Αταλάντη συναντώ δύο πιτσιρίκια με ποδήλατα.
- Κύριε, να σε ρωτήσουμε κάτι; 
- Να με ρωτήσετε.
- Που πάτε; 
- Αθήνα.
- Αυτοκίνητο δεν έχετε; 
Τι να πω τώρα στα παιδιά, ότι είμαι βαρεμένος? Η διαδρομή Χαιρώνεια - Ορχομενός τρομακτική να την ποδηλατείς βράδυ και μόνος. Σκυλιά παντού. Αρχίζω και αναρωτιέμαι γιατί το κάνω όλο αυτό! Και ακόμα έχω να περάσω το κομμάτι Ορχομενό - Αλίαρτο που έχει μόνο στάνες, άρα και τσοπανόσκυλα. Μια αγέλη εμφανίζεται ξαφνικά από το πλάι, πριν προλάβω να αντιδράσω ένας σκύλος με δαγκώνει στο πόδι εν κινήσει. Φτάνω στο Control Ορχομενού, φαρμακείο για ένεση, φόρτωμα το ποδήλατο στο αυτοκίνητο των κοντρολιέρηδων και επιστροφή. Το χειρότερο brevet, από τα λίγα που έχω κάνει, από άποψη διαδρομής. Πολύ παράδρομος, λίγα τα όμορφα τοπία, εφιαλτικά τα κομμάτια με τις στάνες για ποδηλάτες μοναχικούς και αργούς σαν και εμένα που πρέπει να τα περάσουν βράδυ.
Το μόνο που απομένει είναι να προσθέσουν οι διοργανωτές και ένα κομμάτι να περνάει από πεδίο βολής!