Mill Man Trail 2019: Geweldig sjiek!
In december met inhuur-Vlisco-collega Sander Janssen gesproken over meedoen aan de Limburgs Mooiste, nee zegt ie, je moet mee doen aan de Mill Man Trail in Echternach, Luxemburg. De trails zijn goed te doen, de technische trails zijn beperkt, alleen veel hoogtemeters.
Dus niet bedacht en dezelfde dag nog ingeschreven voor 70 km / 1500 hm, in het weekend van Koningsdag. Maarten ook 'gek' gemaakt om mee te doen en Jordy via de app ook 'warm' gemaakt, dus we gaan er allen voor. Op 28 april 2019.
Na een winter vol met 'trainingen' op de Tacx, en vanaf januari buiten zo veel mogelijk op de MTB. Eerst ritjes van tussen de 40 en 60 km, dan een tegen de 70, dan weer met veel hoogtemeters en dan weer een afgewisseld met singletracks om het bochtenwerk onder de knie te krijgen. In februari de Fully voor een onderhoudsbeurt gebracht en daarbij waren bijna alle draaiende onderdelen vervangen. De missie tot tubeless aangenomen en na 3x %^&* uiteindelijk de achterband mooi tubeless gekregen. Voor de voorkant moet nog een moment gevonden worden, en oh ja er is ook in februari een dropper-post besteld, die helaas pas ná de rit gemonteerd wordt. Maar dan is ie voor de toekomstige 4 jaar nuttig.
Het weekend na Pasen de vrijdag vrij gekregen van Vlisco en in de ochtend vertrokken naar Echternach, daar aangekomen bij een camping waar de beheerder nog niet 'thuis' was en waar we een plaats naar keuze konden uitkiezen. De tent opgezet en alles mooi ingericht. Op zaterdag met Maarten en Simone even tussen de buien door naar Echternach en daar rond gelopen en bij een kleine pizzeria lekker gegeten. Rond een uur of acht de volgende dag afgesproken op de camping. Jordy zou er dan ook zijn, hij ging de uitdaging aan zonder enige training of oefening (trainen is zo'n popy-jopy-woord). Hij was er om half acht, met PaMa, die nog een tent bij zich hadden om de uren die we onderweg waren te vertoeven.
Nadat we allen het meest rain- en modderproof-tenue aangetrokken hadden reden we van de camping naar de start, daar waren voornamelijk 40km rijders voor ons en enkele 70 km rijders. Dit was te zien aan de stuurbordjes. Nadat iedereen, PaMaNa en Simone, die te voet naar Lac d'Echternach gelopen waren ons gefotografeerd hadden en uitgezwaaid, ging het eerst langs het water. Daarna flink steil en verhard naar boven. Ideaal moment om de groep te laten splitsen tussen snelle, en minder snelle. Na ongeveer 5 km had ik bijna het zweet op de rug lopen dus was het een ideaal moment om 1 laagje uit te trekken. Met de trui en de regenjas moest de rest van de tocht verreden worden.
Nadat het eerste laagje uitgekleed was, waren we buiten de bossen, in een down-hill begon het te regenen en verderop ging het een gras-wei in. Die flink omhoog ging hier ging ik lekker voorop, gevolgd door Maarten, op Jordy moesten we even wachten, maar dat gaf me een moment om zijn laatste lach van de dag vast te leggen (maar dat wist ik toen nog niet).
Na de klimpartij ging het een stukje verhard omlaag om vervolgens weer offroad te gaan, daar was onze eerst ervaring met de bordjes 'Danger', die we nog vaak zouden zien passeren. Ik nam het voortouw en had de woorden van Sander nog in het hoofd, altijd blijven trappen en vaart houden, dus we kwamen allen ongeschonden beneden. De eerste technische uitdaging was volbracht.
Daarna ging het een andere vallei binnen en was het hét waar de omgeving om bekend staat. De welbekende rotsformaties, uitgesloten door de tand der tijds. Normaliter wandelen of hiken we hier, nu ben ik er met de fiets. Eerst een stuk wat ik ook deed lopen, aangezien trappen nog niet in het vocabulair voorkomen, daarna lekker singletrack naar beneden, toch even gestopt om de mooie omgeving vast te leggen.
Aan het eind van de singletrack moesten we allen een hoekje om, waar bijna iedereen ging lopen, hier was het nog druk met alle afstanden.
We dronken allemaal nog wat en gingen weer verder, niet wetend wat de route nog bracht, bijna 20 km stonden op de teller.
Na verloop van tijd ging het even over een mooi breed bospad en daarna weer een heel lang stuk dat voor mij nog niet te fietsen was, het was wortels, stenen en smal, dus heel veel lopen. Maar wel heel mooie omgeving.
Vanuit de andere kant gezien was het betoverend mooi, dat ik hier ooit met een fiets kom?
Na de technische passages ging het lekker downhill, gelukkig heb ik een fully en kan lekker bijtrappen. De heren met een hard tail hoor je nadien alleen maar mopperen dat ze geschud worden door alle stenen e.d. nou die Superfly van 2015 is voorlopig nog niet afgeschreven hoor.
Op weg naar beneden was het toch even stoppen bij het beekje want als je zomaar voorbij fietst weet je morgen niet dat je er bent geweest, dus nog even stoppen om een foto te maken.
Inmiddels was het heel rustig op de trail geworden, we hadden de eerste pauzeplek gehad, waar het nog druk was, maar nu we afgebogen waren naar de 70 en de 100 km was het rustig, alleen dat ene meisje kwam ons nog voorbij. In haar lenging op een harttail met Allstars, lekker op haar gemak, maar wel overal naar boven fietsen. Toen ze Jordy aanbood bij een klim of hij druivensuiker nodig had, viel voor hem bijna de bijl van vernedering. Doorfietsen had hij zichzelf beloofd, aldus met nog 30 km te gaan.
Na de passage van een stukje wald-autobahn kwamen we het bos uit op naar de burcht van Beaufort, in de regen tegen de donkere lucht rees de burcht op, nog geen hedendaagse onderdelen zoals een autot te zien, dus geweldig mooi. Net een sprookje...
We gingen bij de burcht even naar boven en bij een bankje aten we allen wat, ik gaf de telefoon ook wat te eten, door de livetrack die aanstond slurpte hij accu en heb ik hem wel tot 3 x toe opgeladen. Ik dacht dat de livetrack uitgevallen was maar dat was dus niet zo, alleen de thuishaven vond het wel ok dat ik actuele foto's van de locatie deelden. De volgende keer mogen ze me wel informeren hoor, maar goed. John vond het leuk om alles te volgen.
Na weer een heel lange klim, die net vals plat door het bos leek, maar waar ik weer energie uit haalden kwamen we boven bij een verlate boerderij.
Nog een kilometer of 25 te gaan, Maarten en Jordy waren alleen maar aan het mopperen van de zuigende ondergrond en de flinke hellingen. Dit is mijn eerste fietsvakantie voordat we in september naar USA gaan dus ik was alleen maar aan het genieten, niet de benen hadden roet in het eten gegooid en ook het koude of natte weer lieten me weerhouden van genieten van een uphill en een downhill waar even bijgetrapt kon worden voor wat extra schwung. Elke uphill werd op hartslag gereden en zorgen dat ie tussen de 140 en 150 blijft, eventueel tot 160 maar rustig blijven zodat er nog energie over is...
Na de helling ging het weer down, eerst een stukje danger en vervolgens weer een mooi bospad, Maarten volgde snel.
Daarna had hij rustpauze.
Na deze bospassage ging het weer even verhard om vervolgens weer naar de trail te gaan. Ook hier moesten we nog even hier en daar wandelen, we werden nog even ingehaald door 2 dames die de 100 doen, oh ja hoor, geen probleem. Bij een van de vele bruggetjes, die diende als rustmoment nog even een fotootje... of twee...
Nog een stuk verder was het weer fietsbaar maar weer omhoog, zoals veel van de klimmetjes ging ik voorop en wachtte op de andere heren, en als je lang moet wachten maak je of probeer je een bikeselfie te maken.
Daarna ging het weer downhill, weer een uitdagende singletrack, waarbij enkele passages goed te doen waren, andere was een dropper misschien wel aan te raden en daar waar een Danger bordje staat, ga ik standaard van de trappers af, dat is voor de doorgewinterde MTB-er... doorgewinterd ben ik, maar dan up nog niet down of technisch.
Na deze technische trails kwamen we weer aan op de top, daar ging het lekker omlaag en was het gas geven, met 30 km/h omlaag over de rotsen, stenen en ook hier dacht ik I Love My Fully, alle oneffenheden worden opgevangen en je kunt gewoon genieten, later bleek dat Maarten last van bovenbenen, rug en polsen had van het gestuiter. Beneden zette ik me op de vangrail om nog eens de telefoon te laden, Maarten ging liggen en kwam niet meer op, die moest ik helpen met opstaan, Jordy liet nog even op zich wachten en keek beneden naar een alternatieve route dan de uitgepijlde. Aangezien die bijna parallel aan elkaar lagen besloot hij voor een Weissen toch de tocht uit te gaan fietsen.
Maarten keek even op Veloviewer want hij had zich geinformeerd over de route, dadelijk komt die 22-24% klim, die gaan we dus echt niet fietsen he werd er door 2 geschreeuwd. Nadat we om de hoek waren bleek het verhard, oh die uitdaging gaan we gewoon aan, dat is hetzelfde als in Dalaas omhoog. En jawel het ging lekker, gewoon blijven peddelen, alleen toen het verharde over ging in modder, slurrie, was het ondoenlijk en moest ik ook afstappen. Na nog een paar tientallen meters klimmen kwam ik boven en kwam de zon door, tussen de bomen tegen de rotsformatie, alweer een geweldig mooi moment.
Daarna hoefde we nog maar 15 km, in Nederland is dat 45 minuten, in Luxemburg kan dat heel veel zijn, en jawel hoor, hier kwamen nog heel wat klimmetjes en afdalingen.
Het ging nog een keer dor het dal, met weer lekker singletracks, alleen hadden ze hier en daar enkele trappen neergelegd, dus aangezien ik nu toch wel een beetje moe begon te worden even afstappen en weer verder. De kliks van de pedalen zaten inmiddels helemaal vol met modder dus was het vaak stampen op de trappers om het een beetje 'lucht' te geven om in te mogen klikken.
Toen kwam het punt dat de Edge 60 km aangaf. Oftewel nog maar 10 km of 15, afhankelijk hoeveel er bij kom ten op zichte van de originele route en de extra km die we gereden hadden van de camping naar de start.
Vanaf hier sprak ik met Maarten en Jordy af dat ik door ging fietsen en hun wel zou zien bij de finish.
Eerst kwam nog een lekkere klim, vals plat, verhard, met een volgende regenbui in de zon maar uiteindelijk beneden aangekomen was er even onduidelijkheid over waar de route naartoe ging, het bordje zei linksaf en de Edge zei rechtsaf, later bleek dat het pijltje omgewaaid was. Daar bij het kerkje zou Maarten nog even een haal maken aan zijn E-smoker en op Jordy wachten en ik de route verder voortzetten.
Nog een keer up en via een flink steil modderig pad kwam de Lac d'Echternach in zicht, nog even opletten om niet op 't gezicht te gaan en daar kwamen de tentjes van de start/finish in beeld. Geen boog, die was al opgeruimd, maar een famlie met rode buffs die als finish-vlag werden gebruikt. De laatste Weissen die uit de tap kwam werd voor ons ingeschonken en het glas, waar we pfand voor betaalden werd mee naar huis genomen als een ware bokaal, ik was fit bij aankomst, Maarten moe maar voldaan, Jordy zei 'iemand een fiets kopen' zoals veel van zijn opmerkingen tijdens de rit. Een toch van meer dan 50 km is voor hem teveel of hij moet meer gaan trainen dan wel.
Voor mij was het een ware ervaring, bijna 9,5 uur onderweg geweest bij gemiddeld 7 C en ook nog eens regen. Niet koud gehad door een goede kledingkeuze en een fijne fiets, die zeker door de achtervering heel aangenaam is in ruig terrein.
Nu gaat de fully even een weekje met rust, aankomende donderdag wordt de dropper gemonteerd, dan de week erna met Thijs even in Tegelen fietsen, komende week wordt de Domane weer van de wegbandjes voorzien en gaan we ons voorbereiden op de volgende fiets-vakantie. Het 2x 100-140 km fietsen van Teutoburgerwald naar Bremen...
2019, wordt het jaar van het fietsen, wie weet wat 2020 voor ons brengt...
